Het Muziekspoor: een blog over hoe we met de juiste muziek mensen met dementie kunnen bereiken
13 april 2015
Zou er een hitparade bestaan van de meest populaire hits bij mensen met dementie, dan beland deze soepele en zeer vrolijke hit van Eddy Christiani zeker in de Top 10.
Hij is bij de generatie van nu, volslagen uit het beeld geraakt, maar Christiani was wel mooi de eerste die de elektrische gitaar introduceerde in ons land. In de periode 1953-56 was de carrière van Christiani op z’n hoogtepunt en werd hij drie keer op rij verkozen tot populairste zanger van Nederland.
Christiani heeft een groot aantal leuke en vrolijke liedjes gemaakt, die een bescheiden swing kennen en licht ironisch gebracht worden. “Daar Bij De Waterkant”, “Spring Maar Achterop” en “Op De Woelige Baren” zijn instant-classics.
Maar top-of-the bill blijft “Greetje Uit De Polder”. Het liedje zit slim in elkaar (de akkoorden die metrisch op de regel “En-zoen-in het-klompenhok-Greetje” gezet zijn, vind ik een vondst) en het refrein kent praktisch iedereen nog uit z’n hoofd:
Kleine Greetje uit de polder
Kind van ‘t lage land
Blond van haar en blauw van ogen
Geef mij toch je hand
Kleine Greetje uit de polder
Zeg me nu eens gauw
Als het koren rijp is
Word je dan m’n vrouw
Vooral die laatste regel werkt erg goed. Ik haat mezelf erom, maar altijd zeg ik na afloop, “Word je dan mijn vrouw?” en kijk een vrouw in de groep aan. En altijd roept iemand ergens wat. Ze zeggen of beslist ‘ja’ of ze zeggen giechelend ‘nee’.
“Dat moeten we nog maar eens afwachten, jonge man”, zei een bewoonster laatst tegen me.
Wat ook werkt is om van te voren te kort uit te leggen waar het het liedje over gaat.
“Ach die arme man, die is zo verliefd op dat meisje uit de polder, Greetje, maar wat hij ook probeert, Greetje wil maar niet met hem trouwen. Die is veel te druk met de boerderij.”
Iedereen zong natuurlijk mee met de refreinen en toen het afgelopen was herhaalde ik de ‘gouden regel’, wat cynisch en lacherig:
“Als het koren rijp is, word je dan m’n vrouw”
gevolgd door het berustende:
“… nou hij wacht nog steeds, die arme man!”
Dat vonden een aantal vrouwen in de groep geweldig leuk. Het was even een dolle boel.
Tijdens groep sessies heb je altijd een flink aantal bewoners die standaard, na de kop koffie, de sessie slapend doorbrengen. ‘Greetje’ kan de soezebollen soms plotsklaps laten ontwaken.
Mevr. P. Raathart is een forse, boerse vrouw die of ligt te slapen tijdens de muzieksessies of luidkeels verkondigd dat ze het er niet mee eens is. Maar met Greetje heb ik altijd haar aandacht. Laatst zorgde de regel “Ik zoen in het klompenhok Greetje” voor een verassende wending toen ze schuddebuikend van het lachen, uitriep:
“Nee, dat doet Mamma niet. Dat doet Mamma niet!”
Ze wiste de tranen uit haar ogen van het lachen. Ze had ooit, zo begreep ik weken later, een oneerbaar voorstel gekregen van een best wel leuke man. En ze moest enorm lachen om zichzelf hoe ze dat toen vriendelijk maar zeer beslist had opgelost.
“Nee, dat doet Mama niet” – soms schiet die regel me tijdens het autorijden te binnen en moet ik er heel hard om lachen. (Ik wou dat het ik opgenomen had).